Na de troonsafstand van groothertog Wilhelm Ernst in 1918 werd het voormalige woonpaleis van de familie Ernestine een culturele plek in de Weimarrepubliek. De tijdelijke regering was hier korte tijd gehuisvest tijdens de Nationale Assemblee in Weimar. In 1923 werd echter het paleismuseum met de voormalige groothertogelijke kunstcollecties geopend. Het prinselijke huis daarentegen behield het verblijfsrecht in de moderne zuidvleugel, die pas vlak voor de Eerste Wereldoorlog was gebouwd. Dit boek schetst de meer dan honderdjarige gebruiksgeschiedenis van het gebouw tussen de oude stad en de Ilm aan de rand van het hertogelijk park. Het cultuurbeleid onder vier politieke systemen gaf steeds weer vorm aan de functies van het oude machtscentrum. Al in 1930 voerden de nationaal-socialisten, die al vroeg deel uitmaakten van de regering in Thüringen, een volkszuivering uit. Terwijl de tentoonstelling in de zalen van het kasteelmuseum de conceptuele verandering in het destijds geldende kunstbeleid volgde, verhuisden de in 1953 opgerichte nationale onderzoeks- en gedenkplaatsen voor Duitse klassieke literatuur naar de reeks kamers die vrijkwamen na de »Prinselijke Onteigening« kort na de oprichting van de DDR. In sommige delen werd het kasteel een puur functioneel gebouw. Na de hereniging werd het Stadtschloss in 2008 uitgeroepen tot het "nieuwe centrum" van de Classic Foundation. Na de renovatie moet de voormalige woning de plek worden van een open, democratische samenleving die voldoet aan de behoeften van het publiek in de 21e eeuw. Gebonden editie, Duitstalig, 272pagina's, 120 kleuren foto's., afmeting 27x27cm.